De maker van "True Detective" is in de boekhandels te vinden met "Galveston", een noir van bloed en moerassen

Over hetzelfde onderwerp:

Weeskinderen uit het eerste seizoen van “True Detective”, dit is wat je nodig hebt. Nic Pizzolatto, de maker van de serie die de contouren van misdaad op televisie opnieuw definieerde, keert terug in de boekhandels met zijn eerste roman, Galveston , vertaald in het Italiaans door Giuseppe Manuel Brescia voor minimaal fax (285 pp., 18 euro) na de eerste druk in 2010 voor Mondadori. En het is een terugkeer naar het zuiden van de Verenigde Staten, het Galveston uit de titel – een maritiem Houston – maar ook New Orleans, waar de auteur werd geboren, de moerassen van de Mississippi Delta, de alligators, de muggen groot genoeg om te grillen, de rokerige kroegjes, de vervallen motels. Het is de perfecte setting voor Matthew McConaughey's kosmisch pessimisme dat in de serie tot uiting moet komen, maar dat in Galveston aan de lezer wordt overgelaten om uit te werken: de personages die zich tussen de pagina's wringen, zijn totaal niet geneigd tot filosofische reflectie. Sterker nog: er komen geen politieagenten voor in de cast, alles speelt zich af in het interne spel van de onderwereld van Louisiana. Galveston is het verhaal van Roy Cady, die het ons vanuit de ik-persoon vertelt. Hij is een gangster uit New Orleans die op het nippertje een afrekening weet te ontlopen. Op zijn ontsnapping neemt hij de achttienjarige prostituee Rocky en haar zusje Tiffany mee. De twee verbergen een duister geheim.

Zelfs Roy kan deze uitbarsting van vrijgevigheid niet verklaren; Bovendien kan hij de levenskracht die hem plotseling overspoelt, niet verklaren, aangezien hij slechts enkele uren eerder te horen kreeg dat hij kanker heeft. Het antwoord dat hij geeft, overtuigt de lezer: voor het eerst in zijn leven kan een zwerfhond zich een held voelen. Maar laat je niet misleiden: Roy is en blijft een hond tijdens het hele avontuur. De drie belanden in een van die motels die het koninkrijk zijn van white trash , de onterfde, onwetende, drugsverslaafde blanken die naar verluidt de electorale basis vormen voor het nieuwe presidentschap van Trump. Deels zullen ze familie zijn voor de vluchtelingen, deels zullen ze hen in de weg zitten, totdat de gebeurtenissen onvermijdelijk verergeren. Het verhaal ontvouwt zich in perfecte noir-stijl, met veel ruimte voor de psychologie van de hoofdpersoon, die de psychologie van de anderen filtert: gelukkig blijkt hij een scherp observator te zijn. Totdat Pizzolatto een van de verteltechnieken inzet die “True Detective” zo succesvol maakte: de sprong in de tijd, ditmaal enkele jaren later. Op dit punt is het onmogelijk om niet in één adem de stormachtige finale te bereiken, gegrepen door het verlangen om de stukken weer op hun plaats te laten vallen.

Galveston is een verhaal van zweet, van moerassen, omgeven door de stank van aas langs de weg en van vis gevangen op de verlaten dokken. De menselijkheid die het uitbeeldt is corrupt, maar zoals alle goede verhalen is het een verhaal van verlossing. Bovendien is het, zoals alle grote verhalen, een verhaal van onvrijwillige verlossing. Je steunt Roy Cady, ook al gebruikt hij de middelen die hij in zijn criminele werk inzet: je doet dit om te voorkomen dat hem hetzelfde lot beschoren is als de onweerstaanbare Rocky. Voor hen allemaal begint het spel van het verzinnen van een echte cast meteen – de film bestaat al, uit 2018, geregisseerd door Mélanie Laurent. Maar de schoonheid van Galveston schuilt in de ontdekking dat het met zijn zorgvuldige beschrijvingen en veranderende ritme niet zomaar een scenario is.

Meer over deze onderwerpen: